ช่วงฮาโลวีนแบบนี้ หนังสารพัดภูติผีปีศาจก็จะขนทัพเข้าโรงกันแน่นขนัด และหนึ่งในหนังคัลท์คลาสสิค ที่คอหนังผู้คลั่งไคล้ผีดิบเดินได้ตายแล้วฟื้นคงจะผ่านตากันมาบ้างแล้ว ก็คือ Zombieland ที่เคยประสบความสำเร็จในภาคแรกมาแล้วเมื่อปี 2009 ด้วยทัพนักแสดงอย่าง Woody Harrelson, Jesse Eisenberg, Abigail Breslin และ Emma Stone จนตอนนี้ 10 ปีผ่านไปทุกคนกลายเป็นนักแสดงระดับแถวหน้าของวงการที่เอ่ยชื่อก็ร้องอ๋อกันหมดแผงแล้ว
Zombieland: Double Tap เล่าถึงครอบครัวนักล่าซอมบี้สุดประหลาด อันได้แก่ โคลัมบัส, แทลลาแฮสซี, วิชิตต้า และลิตเติล ร็อค ขยับขยายย้ายบ้านมาอยู่ในทำเนียบขาวที่กรุงวอชิงตัน ซึ่งเชื่อว่าเป็นจุดที่ปลอดภัยในเมืองหลวงของอเมริกาแล้ว ชีวิตดูน่าจะมีความสุขกันดี จนกระทั่ง 2 ศรีพี่น้องวีชิตต้าและลิตเติล ร็อค หนีออกจากทำเนียบขาวอีกครั้ง คนหนึ่งเจอมรสุมชีวิตคู่เพราะภาวะกลัวการผูกมัด ขณะที่อีกคนอยากจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่และก้าวออกไปมีชีวิตของตัวเอง เดือดร้อนถึงโคลัมบัสและแทลลาแฮสซี ที่ต้องออกเดินทางเพื่อตามหาทั้งคู่ พร้อมกับอันตรายของเหล่าซอมบี้ที่มีวิวัฒนาการน่ากลัวขึ้น ตายยากขึ้น และโหดร้ายยิ่งขึ้น
Zombieland: Double Tap (2019)
ด้วยพล็อตเรื่องอันแสนธรรมดาและไม่มีอะไร สิ่งที่จะยื้อคนดูเอาไว้ได้ คือ ความสนุกสร้างสรรค์ของฉากแอคชั่น และการสร้างสรรค์ซอมบี้ใหม่ๆ ในภาคก่อนนั้นจะเน้นถึงที่มาที่ไปและความสัมพันธ์ของตัวละครหลักทั้ง 4 ที่กลายเป็นครอบครัวแปลกในโลกประหลาด ทำให้เราอินและสนุกกับเรื่องไปได้
Zombieland: Double Tap (2019)
แต่น่าเสียดายในภาคนี้มีตัวละครใหม่ๆโผล่มาสร้างสีสัน ซึ่งลดทอนบทบาทของตัวละครหลักไปพอสมควร ที่ขโมยซีนสุดคือ แมดิสัน หญิงสาวที่หนีซอมบี้ด้วยการขังตัวเองอยู่ในตู้แช่แข็งจนรอดตายมาได้เป็นปี ซึ่งมีคาแรคเตอร์น่ารำคาญด้วยท่าทางการพูดการจาแต่ก็ทำได้น่าจดจำและชวนขำได้ไม่น้อย
Zombieland: Double Tap (2019)
ส่วนเรื่องความสร้างสรรค์ในตัวซอมบี้นั้น ช่วงแรกทำได้น่าติดตาม แต่พอช่วงท้ายก็แอบสะเปะสะปะ ไม่ได้เห็นการต่อสู้ของซอมบี้ระดับมาสเตอร์อย่างที่คาดไว้ ทำให้ผิดหวังเล็กน้อย
Zombieland: Double Tap (2019)
โดยสรุปคือ Zombieland: Double Tap เป็นอีกหนึ่งภาพยนตร์ที่เกาะ legacy ของตัวเองมารีดเงินคนดูอีกภาค แต่ด้วยการทิ้งร้างไปนานถึง 10 ปีโดยปราศจากการพัฒนาในแง่ของบทหนัง ความอลังการของฉากและซอมบี้ อาจทำให้ผู้ที่ชื่นชอบหนังเรื่องนี้ในภาคแรกร้องยี้ได้อยู่เหมือนกัน สำหรับตัวผู้วิจารณ์บอกได้เลยว่าไม่ถึงกับเป็น the must ที่ต้องดูในเวลานี้
(บทวิจารณ์ภาพยนตร์โดย นีธิกาญจน์ กำลังวรรณ)