นักวิจัยพยายามค้นหาสาเหตุทางชีวภาพต่อการพูดติดอ่าง ปัญหาการพูดที่ทำให้ผู้พูดซ้ำเสียงในช่วงเริ่มต้นของคำ
หลายศตวรรษมาแล้ว ที่ผู้คนหวาดกลัวที่จะถูกตัดสินจากการพูดติดอ่าง ภาวะอาการที่ได้รับการเข้าใจผิดว่าเป็นปัญหาด้านสภาพจิต อันมีผลมาจากการเลี้ยงดูหรือมาจากความกระทบกระเทือนหรือบาดแผลทางอารมณ์ แต่ล่าสุดการวิจัยจากมหาวิทยาลัย University of Delaware ที่นำเสนอต่อเวทีแสดงทัศนะทางวิทยาศาสตร์ ของ American Association for the Advancement of Science เมื่อต้นเดือนมีนาคม พบว่า ภาวะพูดติดอ่างอาจมีผลมาจากปัจจัยทางชีวภาพ ได้แก่ พันธุกรรมและความแตกต่างของสมอง
คนเรามีภาวะพูดติดอ่างได้อย่างไร?
มีการบันทึกข้อมูลประวัติศาสตร์เกี่ยวกับการพูดติดอ่างไว้ตั้งแต่สมัยจีน กรีก และโรมันโบราณ แต่ยังไม่มีใครทราบแน่ชัดถึงสาเหตุที่แท้จริง จนกระทั่งมีการศึกษาด้านพันธุศาสตร์สมัยใหม่และเทคโนโลยีการสร้างภาพของระบบประสาท ได้ช่วยตอบคำถามบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้
นักวิจัย ค้นพบยีนส์ที่มีความเชื่อมโยงกับการพูดติดอ่างเป็นครั้งแรกเมื่อกว่า 10 ปีที่แล้ว โดยใช้เทคโนโลยีการสร้างภาพของระบบประสาทเพื่อสังเกตระบบสมองของผู้ใหญ่และเด็กโต และในช่วง 2-3 ปีที่ผ่านมา นักวิจัยจากมหาวิทยาลัย University of Delaware โฮ มิน เชา เริ่มศึกษาในกลุ่มเด็กอายุ 3-5 ปี ซึ่งเป็นช่วงอายุที่เด็กเริ่มมีภาวะพูดติดอ่าง และ 80% ของเด็กกลุ่มนี้จะไม่มีอาการดังกล่าวเมื่อพวกเขาโตขึ้น
เชา กล่าวว่า ภาพของระบบประสาทแสดงให้เห็นการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในกลุ่มเด็กเล็กที่ยังมีอาการติดอ่าง เมื่อเทียบกับรูปแบบของสมองของเด็กที่หายจากอาการติดอ่างหรือกลุ่มที่ไม่เคยพูดติดอ่างเลย เขาได้นำผลการศึกษานี้ไปถกเถียงกันต่อในเวทีแสดงทัศนะทางวิทยาศาสตร์ ของ American Association for the Advancement of Science เมื่อต้นเดือนมีนาคมด้วยเช่นกัน
เชา ยกตัวอย่างว่า ทีมวิจัยของเขาได้พบว่า มียีนกลายพันธุ์ที่เกี่ยวข้องกับการพูดติดอ่างเชื่อมโยงกับปัญหาด้านโครงสร้างของส่วนคอร์ปัส คาโลซัม ที่เชื่อมโยงสมองซีกซ้ายและขวาเข้าด้วยกัน และส่วนธาลามัสที่รับหน้าที่ส่งกระแสประสาทไปยังส่วนต่างๆ ของสมอง ขณะที่การศึกษาวิจัยที่ผ่านมา พบความเชื่อมโยงของการพูดติดอ่างกับปมประสาทฐาน (basal ganglia) กลุ่มเซลล์ประสาทใต้สมองที่เกี่ยวข้องกับการเคลื่อนไหวร่างกายของมนุษย์
ในมุมมองของนักวิจัยจาก University of Delaware เห็นว่า แม้ว่าจะมีปัจจัยจากยีนส์หลายชนิดซึ่งแตกต่างกันไปในเด็กแต่ละคนที่ทำการศึกษา แต่ทั้งหมดส่งผลต่อสมองในรูปแบบที่คล้ายกัน
สำหรับการปรับมุมคิดต่อความเชื่อผิดๆ ว่าผู้ที่พูดติดอ่างเป็นคนขี้กังวลหรือมีบาดแผลทางจิตใจในวัยเด็ก และความคิดที่ว่าผู้ที่ติดอ่างอาจหายได้หากพยายามมากกว่านี้ ในแง่มุมของนักวิจัยจากมหาวิทยาลัย University of Maryland แนน เบิร์นสไตน์ แรตเนอร์ มองว่า เป็นเรื่องที่ต้องต่อสู้กันอีกยาวไกล ในการเปลี่ยนความเชื่อเหล่านั้น
ก้าวต่อไปข้างหน้า
การบำบัดด้านการพูด ยังคงเป็นหนทางหลักในการรักษาการพูดติดอ่าง ขณะที่การใช้ยารักษายังอยู่ระหว่างการทดสอบและขออนุมัติสำหรับการรักษาภาวะพูดติดอ่างในอีก 2-3 ปีต่อจากนี้
มีการศึกษาที่ชี้ว่า การพูดติดอ่างอาจเกี่ยวข้องกับระดับสารเคมีในสมองที่เรียกว่า โดพามีน (dopamine) ซึ่งการรักษาด้วยยาบางชนิดอาจช่วยลดระดับโดพามีนหรือระงับผลของสารเคมีในสมองชนิดนี้ได้
ฮอลลี โนเวอร์ นักบำบัดแก้ไขการพูด (speech pathologist) และสมาชิกของ National Stuttering Association บอกว่า เธอเติบโตมาด้วยความพยายามที่จะหลบซ่อนภาวะพูดติดอ่างของตัวเอง และลูกชายวัย 10 ขวบของเธอก็มีปัญหาด้านการพูดเช่นกัน เธอกล่าวว่า ผู้คนมากมายอาจให้ความสนใจในการใช้ยารักษาอาการพูดติดอ่าง แต่ไม่ใช่สำหรับเธอ และเธอมีความสุขกับชีวิตที่เป็น และยอมรับการพูดติดอ่างของตัวเอง แต่ก็ไม่ปิดโอกาสของลูกชายหากเลือกจะใช้ยาบำบัดรักษาปัญหาด้านการพูดเมื่อเขาโตขึ้นเช่นกัน
ปัจจุบัน ผู้คนทั่วโลก 70 ล้านคนมีภาวะพูดติดอ่าง รวมถึงประธานาธิบดีโจ ไบเดน แห่งสหรัฐฯ ที่เปิดเผยต่อสาธารณชนถึงการถูกรังแกจากเพื่อนร่วมชั้นจากปัญหาการพูดติดอ่างของเขา และการก้าวผ่านการพูดติดอ่างนั้นเป็นสิ่งที่ยากเย็นที่สุดเท่าที่เคยทำมา ซึ่งในระหว่างการหาเสียงเลือกตั้งปธน. เมื่อปี 2020 ปธน.ไบเดน ได้พบกับวัยรุ่นนิวแฮมเชียร์ เบรย์เดน แฮร์ริงตัน ที่พูดติดอ่างเหมือนเขา และนั่งคุยกันร่วมชั่วโมง
โดยแฮร์ริงตันได้เปิดเผยกับเอพีถึงการสนทนากับปธน.ไบเดนว่า การใช้ชีวิตด้วยภาวะพูดติดอ่างไม่ใช่เรื่องง่าย และเขาอยากจะส่งต่อสิ่งที่ไบเดนได้พูดกับเขาไว้ว่า การพูดติดอ่างไม่ได้บ่งบอกตัวตนของคุณ และคุณสามารถเป็นได้มากกว่าสิ่งที่ตัวคุณมองเห็น