หมองูในปากีสถานป้อนพิษงูให้ลูกกินตั้งแต่เล็กๆ แล้วยังให้งูเห่านอนในที่นอนด้วย พวกเขาจับต้องงูพิษเหล่านี้เหมือนเป็นของเล่น
นายมิสรี โจกี เป่าขลุ่ยขณะที่ลูกชายกำลังเต้นรำในท่วงท่าที่เลียนแบบงูที่เลี้อยอบู่บนพื้น และแกว่งลำตัวไปมาตามจังหวะของเพลง ในฐานะที่เป็นหัวหน้าเผ่าของหมองูที่อาศัยในเมืองอุเมอร์กอท ปากีสถาน นายโจกีอยากให้ลูกชายคนโตเดินตามรอยเท้าของตน
คนเผ่าหมองูในปากีสถานเผ่านี้เดินทางไปทั่วจังหวัดเพื่อหารายได้เลี้ยงครอบครัวด้วยการแสดงระบำงู ความบันเทิงราคาถูกเเก่เด็กๆ
หรับเด็กๆ ในเอเชียใต้ อย่าง อินเดีย ปากีสถาน และบังคลาเทศ หมองูพบเห็นได้ทั่วไป คนเหล่านี้เป็นนักแสดงตามท้องถนน ที่เดินทางไปตามเมืองต่างๆ เป่าขลุ่ยเพื่อดึงดูดความสนใจของเด็กๆ ให้ไปชมการแสดงและจ่ายเงินค่าชม
นายโจกีได้รับรางวัลหลายรางวัลในปากีสถานและในประเทศอื่นๆ เพื่อยกย่องการแสดงความสามารถของเขา ภาพถ่ายการเดินทางไปแสดงในต่างประเทศถูกแขวนโชว์ในบ้านของเขาที่เมืองอุเมอร์กอท
คนเผ่าหมองูถือว่างูทุกประเภทมีคุณค่า แต่จะถือว่างูเห่ามีความศักดิ์สิทธิ์ที่สุดและปฏิบัติต่อเหมือนเป็นลูกเต้าในครอบครัว
ในฤดูหนาว หมองูให้งูเห่านอนในที่นอนด้วยเพื่อให้งูอุ่น พวกเขาให้นมและน้ำเป็นอาหารแก่งูเห่า
นายโจกี หัวหน้าหมองูกล่าวว่า คนเผ่าหมองูรักงูเห่ามากกว่ารักภรรยา เพราะถือว่างูเห่าเป็นเพื่อนคู่หูในระหว่างการเดินทางตระเวณไปแสดงตามที่ต่างๆ
งูเห่าดำจะผลิตของขลังที่มีฤทธิ์กำจัดพิษงูได้โ ดยมีรูปร่างเป็นเม็ดแบนสีดำเรียกตามภาษาท้องถิ่นว่ามันกา (manka) เมื่อถูกงูกัด หมองูจะนำก้อนมันกานี้ไปวางลงบนแผลที่ถูกกัด เพื่อดูดเอาพิษงูออกมาจากกระเเสเลือด
หมองูจะไม่ยอมขายมันกาให้ใครเพราะมีคุณค่า และถือว่าศักดิ์สิทธิ์มาก เชื่อกันว่าหากหมองูคนใดยอมขาย ก็จะประสบโชคร้ายตามมา
การฝึกฝนเพื่อเป็นหมองูเริ่มต้นตั้งเเต่เกิด พ่อแม่จะให้ลูกได้ลิ้มลองรสชาดของพิษงูเห่าตั้งเเต่อายุ 5-6 เดือน โดยใช้วิธีหยอดให้กินทางปาก
แต่ความเป็นอยู่ที่ลำบากของหมองู และโอกาสที่เพิ่มขึ้นจากการเรียนหนังสือในโรงเรียน ตลอดจากงานที่มั่นคงมากขึ้น ทำให้คนรุ่นใหม่ไม่สนใจที่จะยึดอาชีพหมองูตามบรรพบุรุษอีกต่อไป
นาย โจกี หัวหน้าหมองูหวังว่า อาชีพหมองู อาชีพดั้งเดิมของชนเผ่าของเขาจะยังดำรงอยู่ต่อไป และสืบทอดไปถึงคนรุ่นใหม่ในอนาคต แม้ว่าสังคมรอบตัวเขาจะเปลี่ยนแปลงไป
(เรียบเรียงโดยทักษิณา ข่ายแก้ว วีโอเอภาคภาษาไทยกรุงวอชิงตัน)
