(ฟังวีโอเอไทย คุยหนัง Annihilation จากส่วนหนึ่งของรายการสุดสัปดาห์กับวีโอเอ)
ระหว่างที่ทั่วโลกกำลังคลั่งไคล้กับกระแสของราชาเสือดำ Black Panther จู่ๆก็มีภาพยนตร์ไซไฟที่เนื้อหาหนักๆ โผล่มาหนึ่งเรื่องให้ได้ชมกัน นั่นคือ Annihilation หรือชื่อภาษาไทยว่า แดนทำลายล้าง
เรื่องนี้ถูกเทียบชั้นเทียบเท่ากับภาพยนตร์เรื่อง Arrival ที่ทำรายได้ถล่มทลายทั่วโลกมาแล้ว เพราะเป็นภาพยนตร์ไซไฟจากค่าย Paramount ด้วยกัน แถมยังเป็นอีกเรื่องที่ถือเป็นการยกระดับของภาพยนตร์ไซไฟที่มีมิติมากขึ้น แต่มาคราวนี้ Annihilation กลับโปรโมตภาพยนตร์น้อยมากจนนึกว่าหนังอินดี้เสียอีก
Annihilation ดัดแปลงจากนิยายไตรภาคขายดีของ Jeff VanderMeer ฝีมือการกำกับของ Alex Garland จาก Ex Machina ถ่ายทอดเรื่องราวของทีมนักสำรวจสาว นำทีมโดย Natalie Portman รับบท Lena นักชีววิทยาสาว ที่ต้องการหาคำตอบของการเจ็บป่วยปริศนาของสามี ที่นำแสดงโดย Oscar Isaac หรือพ่อหนุ่ม Poe จาก Star Wars: The Last Jedi หลังจากเขาได้เข้าไปในพื้นที่ต้องห้ามซึ่งรัฐบาลเรียกว่า AreaX ทำให้เธอต้องเข้ามาไขคำตอบว่า เจ้าประตูมิติระยิบระยับ ที่เบื้องหลังเต็มไปด้วยความลึกลับพิศวงนั้น มีอะไรซ่อนอยู่กันแน่?
เรื่องนี้ได้นักแสดงสาวรับบทเด่นๆ นอกจาก Natalie Portman แล้ว ยังมี Tessa Thompson นักรบสาวสุดแซ่บจาก Thor: Raknarok Jennifer Jason Leigh มาเป็นหัวหน้าทีมนักวิทยาศาสตร์ ที่ร่วมขบวนค้นหาความลับใน AreaX นี้ด้วย
โดยรวมประทับใจในสิ่งที่ภาพยนตร์ให้กับเรา ทั้งเรื่องดีไซน์ของ the Shimmer ที่เหนือจินตนาการ แต่เต็มไปด้วยความน่ากลัวสยดสยอง เพลงประกอบภาพยนตร์และจังหวะการใช้เสียงประกอบในเรื่อง ซึ่งทำได้ดีมาก การวางมุมภาพที่เปิดพื้นที่โล่ง สะท้อนถึงความไม่น่าไว้วางใจ ตัดสลับกับภาพในกล้องวิดีโอ ซึ่งแน่นอนว่าเน้นความสยองได้ดีกับภาพ handheld แบบดิบๆ
ส่วนทัพนักแสดง แม้จะมีเสียงโจมตีว่าภาพยนตร์เรื่องนี้พยายาม White-washed ด้วยการยัดเยียดบทเด่นและซีนดีงามแก่นักแสดงผิวขาวคนอื่น ขณะที่หยิบยื่นบทที่ดูไม่ค่อยฉลาดให้นักแสดงละตินและผิวสีมากเกินไป ส่วนตัวมองว่ายังไม่ถึงขั้นนั้น และชื่นชมการเดินเรื่องด้วยผู้หญิงเป็นบทบาทนำ ซึ่งทำได้ดีเหมือนกับ Arrival แต่ดูสมเหตุสมผลกว่าเล็กน้อยด้วยการเท้าความว่านางเอกไม่ใช่นักวิชาการมาจับปืนทื่อๆแล้วเก่งกาจทันทีทันใด
อีกด้านที่ได้กลับมา ไม่เพียงแค่การเดินทางเพื่อค้นหาคำตอบของการบุกรุกของสิ่งลึกลับจากนอกโลกเท่านั้น ผู้กำกับยังสะท้อนว่าเราได้ทำลายโลกที่เราอยู่ แต่กลับเฝ้าดูโลกของเราค่อยๆ ถูกทำลายไปอย่างหน้าตาเฉย จนกระทั่งสิ่งมีชีวิตนอกโลกต้องโผล่มาเตือน แต่เรากลับมองมีมุมมองในกรอบเดิมๆ ว่านี่คือการบุกรุกและบ่อนทำลายโลกไปเสียได้
(บทวิจารณ์ภาพยนตร์โดย นีธิกาญจน์ กำลังวรรณ)
