ในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา การฟ้องขับไล่ผู้อยู่อาศัยให้ออกจากพื้นที่เช่าตามเมืองต่าง ๆ ทั่วสหรัฐฯ ได้พุ่งสูงขึ้นอย่างต่อและอยู่ระดับที่ใกล้เคียงหรือมากกว่ายุคก่อนที่โควิดระบาด
สิ่งที่เกิดขึ้นในปัจจุบันสะท้อนให้เห็นถึงความแตกต่างที่ชัดเจนจากเมื่อสองปีก่อน เพราะในช่วงเวลาที่โควิดระบาดอย่างหนัก รัฐและรัฐบาลกลางช่วยชาวอเมริกันผ่านนโยบายพักชำระค่าเช่าและโครงการช่วยเหลือผู้เช่าฉุกเฉิน
หน่วยงาน The Eviction Lab ที่ก่อตั้งขึ้นโดยมหาวิทยาลัย Princeton ระบุว่าค่าเฉลี่ยของการฟ้องขับไล่ผู้เช่าในเมืองหลาย ๆ แห่งในสหรัฐฯ สูงเป็นประวัติการณ์ เช่น ที่เมืองมินนิอาโพลิสและเซนต์พอล ในรัฐมินนิโซตา สูงกว่าค่าเฉลี่ยปกติถึง 91% ในเดือนมิถุนายน ส่วนลาส เวกัส ในรัฐเนวาดาเพิ่มขึ้น 56% และในเขต มาริโคปา ของรัฐแอริโซนาเมื่อเดือนกรกฎาคมที่ผ่านนั้นมีการฟ้องขับไล่ผู้อยู่อาศัยมากที่สุดในรอบ 13 ปีอีกด้วย
แชนนอน แม็คเคนซี ผู้อำนวยการศูนย์ Colorado Poverty Law Project กล่าวว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพียงส่วนเล็กๆ ของวิกฤตคนไร้บ้านที่กำลังเกิดขึ้นในสหรัฐฯ เขาระบุว่า การฟ้องขับไล่ในเดือนมิถุนายนที่ผ่านมาของเมืองเดนเวอร์สูงกว่าเดือน มีนาคม เมษายน และพฤษภาคมถึง 24% และเขาไม่คิดว่ายอดดังกล่าวจะลดลงในอนาคตอันใกล้
ผู้เชี่ยวชาญด้านกฎหมายอธิบายว่า สาเหตุหนึ่งที่ราคาบ้านที่สูงขึ้นมากเพราะเงินเฟ้อ ส่วนค่าเช่าได้ถูกปรับขึ้นเกือบ 15% ทั่วสหรัฐฯ เมื่อเทียบกับปีก่อนหน้า และ 25% เมื่อเทียบกับปี 2019 ตามรายงานของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ Zillow อย่างไรก็ตาม สำนักงานสำรวจสำมะโนประชากร เผยว่า อัตราห้องเช่าที่ว่างลดลงในระดับที่ต่ำที่สุดในรอบ 35 ปีมาอยู่ที่ 5.8%
รายงานล่าสุดจาก National Low Income Housing Coalition พบว่า ผู้เช่าที่ทำงานเต็มเวลาทั่วสหรัฐฯ จะต้องทำงานที่มีค่าจ้าง $26 ดอลลาร์ต่อชั่วโมงโดยเฉลี่ย จึงจะสามารถจ่ายค่าเช่าที่อยู่อาศัยขนาด 2 ห้องนอนแบบธรรมดา ๆ ได้ หรือต้องหาเงินให้ได้ 21.25 ดอลลาร์ต่อชั่วโมงโดยเฉลี่ยสำหรับที่อยู่อาศัยขนาด 1 ห้องนอน อย่างไรก็ตาม ค่าแรงงานขั้นต่ำของสหรัฐฯ อยู่เพียงแค่ $7.25 ดอลลาร์ต่อชั่วโมง
มารี แคลร์ ทราน-เลิง ผู้อำนวยการฝ่ายการฟ้องร้องขับไล่ของโครงการช่วยเหลือผู้เช่า National Housing Law Project กล่าวว่า “เจ้าของห้องเร่งขึ้นราคาห้องเช่าจนทำให้ผู้เช่าไม่สามารถที่จ่ายเงินต่อเพื่ออาศัยอยู่ต่อไปได้…เงินเฟ้อยังทำให้จำนวนที่พักอาศัยสำหรับคนที่มีรายได้ต่ำน้อยลงไปด้วย…หากไม่มีการมาตรการป้องกันเพิ่มขึ้น ซึ่งไม่ใช่ทุกรัฐที่มี ครอบครัวชาวอเมริกันจำนวนมากจะกลายเป็นคนไร้บ้าน”
ยกตัวอย่างเช่น เชอริล ลิน สมิทธ ผู้ที่ความพิการทางสายตาและได้รับบัตรสวัสดิการรัฐเพื่อช่วยเหลือจากในการเช่าบ้าน ได้ถูกขับไล่ออกจากบ้านเช่าขนาด 2 ห้องนอนในเมืองโคลัมบัส รัฐโอไฮโอ เมื่อเดือนที่ผ่านมา เพราะเธอนำค่าเช่าบ้านไปซ่อมท่อที่รั่วที่บริเวณชั้นใต้ดิน เธอกล่าวกับสำนักข่าวเอพีว่า เธอกลัวว่าจะไม่สามารถหาบ้านเช่าใหม่ทันเดือนกันยายนมาซึ่งเป็นเดือนที่บัตรสวัสดิการหมดอายุ ควบคู่กับราคาบ้านเช่าที่สูงขึ้นและการที่เธอมีประวัติถูกขับไล่มาก่อนหน้าแล้ว
ส่วน เจเรมี แมคคินนี คุณพ่อลูกสองวัย 45 ปีซึ่งทำงานเป็นคนขับรถส่งอาหารและรับส่งผู้โดยสาร ได้ย้ายเข้าไปอาศัยอยู่ในรถยนต์ส่วนตัวของเขาตั้งแต่สัปดาห์ที่ผ่านมา หลังผู้พิพากษาให้ฝ่ายเจ้าของบ้านที่ขึ้นค่าบ้านพักของเจเรถึงสามเท่า เขากล่าวว่า “ผมไม่เคยเป็นคนเร่ร่อนมากก่อน ผมเคยนอนหลับและมีหลังคาคุ้มศีรษะ”
ทั้งนี้ แพทริค แม็คคลาวด์ ผู้บริหารแห่งสมาคม Virginia Apartment Management Association ระบุว่า ถึงแม้จะไม่มีใครชอบที่โดนขับไล่ให้ออกจากที่อยู่อาศัย แต่สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเรื่องปกติและถือเป็นการปรับตัวใหม่ระบบเศรษฐกิจ ซึ่งตลาดอสังหาริมทรัพย์ดำเนินไปตามกลไกอุปสงค์อุปทาน พอไม่มีใครย้ายจากที่ที่ตนเองอาศัย ราคาค่าเช่าหรือบ้านก็สูงขึ้นตามไป
นอกจากนี้ โครงการช่วยเหลือผู้เช่าฉุกเฉินของรัฐบาลที่มีงบถึง 46,500 ล้านดอลลาร์ได้ถูกใช้หรือแจกจ่ายไปตามรัฐต่าง ๆ แล้วกว่า 40,000 ล้านดอลลาร์ บางพื้นที่ได้ใช้งบที่ได้จากรัฐหมดจนหมดเกลี้ยง แต่ในบางกรณี ผู้ให้เช่าบางคนกลับเลือกที่ไม่รับเงินช่วยเหลือและขับไล่ผู้ที่อยู่อาศัยให้ออกไปแทน
กระทรวงการคลังสหรัฐได้แนะนำให้รัฐและเมืองต่าง ๆ ใช้งบช่วยเหลือที่ได้จากรัฐบาลในด้านอื่น ๆ มาแก้ปัญหาเรื่องอยู่อาศัยให้แก่ผู้ที่ถูกขับไล่ไปก่อน รวมทั้งนำเงินมาสร้างโครงการบ้านสำหรับคนรายได้น้อย
นักกฎหมายบางส่วนชี้ว่าทางแก้ของปัญหาข้างต้น คือ โครงการช่วยเหลือด้านการอยู่อาศัยอย่างถาวร หรือ การให้การคุ้มครองทางกฎหมายแก่ผู้เช่า ซึ่งรวมถึงสิทธิ์การได้รับทนาย และโปรแกรมยับยั้งการถูกขับไล่เพื่อให้ผู้ที่ถูกขับไล่และเจ้าของที่อยู่อาศัยไกล่เกลี่ยและหาทางออกให้ได้ก่อนที่จะดำเนินคดีในชั้นศาล
- ที่มา: เอพี
